ŠOKORAC (Šokorić) Živko (1788-1857), knez, kodžabaša, kapetan levački i načelnik okruga Jagodinskog.
Rođen je 1788. godine u siromašnoj seoskoj porodici u Poljni kod Trstenika.
Posle Drugog srpskog ustanka, po nalogu knjaza Miloša, Živko je uspešno suzbio hajdučiju u Levču. Čuven po svom junaštvu i strogosti, stekao je veliki ugled kod knjaza i od tada počinje njegov uspon u državnoj službi. Njegova kneževina, kao deo Levačke kneževine, sačinjavala su sela: Poljna, Medveđa, Velika Drenova, Rajinac, Donji Dubič, Loboder, Mala Drenova, Milutovac, Božurevac i Mala Sugubina. Već 1820. godine on je knez Levačke knežine, a 1830. godine, kada su vršene nove promene, postavljen je za kapetana. Kasnije dobija činove potpukovnika i pukovnika.
Bio je veliki trgovac stokom, posebno svinjama, i postaje jedan od najbogatijih i najuglednijih ljudi u Levču.
Postavljen je za člana Suda nahije Jagodinske 18. decembra 1933. godine i od tada je vršio više funkcija.
U to vreme, 1833. godine, postaje knez kruševački i kupuje u Kruševcu „Begovu kuću“ koja je nekada bila turska carinarnica.
Živko Šokorac, kao knez kruševački, učesnik je Sretenjske skupštine Knjažestva Srbije 1835, a 28. maja 1837. godine narodni je poslanik Skupštine u Kragujevcu kao „podpolkovnik starešina levačkog sreza“.
Dok je bio član Suda Nahije jagodinske u jednom izveštaju iz 1839. godine piše: „Živko Šokorac, imao je 51 godinu, bio je oženjen, imao sedmoro dece. U doba kneza Miloša bio je knez, kodžabaša, kapetan i načelnik okruga Jagodinskog sa činom kapetana, potpukovnika i pukovnika. Bio je bez škole, dobro je vršio dužnosti, redovno dolazio na posao, osim u slučaju bolesti, i vladao se dobro.“
U vreme njegove vladavine, verovatno u periodu od 1815. do 1839. godine, bio je inicijator i glavni organizator u podizanju crkve Svetih apostola Petra i Pavla u svom rodnom selu Poljni. Na prvoj strani jedne crkvene knjige – službenika, izbledelom olovkom zabeležena je godina izgradnje 1804. Treća cifra se slabo vidi, pa je verovatnije da je godina izgradnje 1824. ili, najverovatnije, 1834.
Živko Šokorac je bio oženjen Vidom (1803-?) i imali su najmanje sedmoro dece. Njihov sin, Antonije Šokorac (?-1888), sudija, bio je od 1866. do 1868. godine predsednik Okružnog suda u Kruševcu.
Živkov bratanac, Avram Šokorac (1844-1907), pravnik, bio je predsednik Okružnog suda u Kruševcu (1891-1897), sudija Apelacionog suda, predsednik opštine Kruševac (1876-1878) i narodni poslanik (1877, 1893, 1897, 1898, 1903).
ŠOKORAC A. Živko (1851-1918), sekretar Ministarstva narodne privrede, profesor, prevodilac i pisac.
Živko, sin Antonija, predsednika Okružnog suda kruševačkog, unuk kruševačkog kneza, Živka Šokorca, rođen je 1851. godine u Kruševcu. Osnovnu školu završio je u Kruševcu, a Prvu mušku gimnaziju u Beogradu. Veliku školu, gde studira prava i ekonomiju, upisao je 1870. godine u Beogradu. Tu se uključio u napredni studentski pokret i postao član studentskog društva „Pobratimstvo“. Organizator sastanaka i zborova studenata, predavanja. Marta 1871. godine došlo je do štrajka i demonstracija studenata. Kao jedan od organizatora, Živko A. Šokorac uhapšen je i isteran sa Univerziteta.
Odlazi u Prag, gde je završio Poljoprivredni tehnikum, boravio je u Beču i Pešti. Povratkom u Srbiju završava prekinute studije prava i ekonomije, bavi se unapređenjem poljoprivrede i osnivanjem poljoprivrednih zadruga i radi kao pisar u Ministarstvu finansija.
Bio je član i dugogodišnji sekretar Odbora Društva za poljsku privredu i sekretar i urednik (1879-1881) njenog lista „Težak“, kao i osnivač i urednik društvenog lista „Domaćica“ (1886).
Od 1881. godine, po dozvoli Ministarstva prosvete, honorarni je predavač Poljske privrede u Bogosloviji i Učiteljskoj školi.
Bio je organizator i direktor prve poljoprivredne izložbe u Kruševcu 14. septembra 1891. godine.
U beogradskoj „Vili“ br. 18, od 25. juna 1868. godine štampan je izveštaj o radu Đačke družine „Srpska nada“, čiji je član i osnivač bio beogradski gimnazijalac Živko A. Šokorac. U tekstu su date i ocene dva njegova rada: Slike iz rimskih starina (rađenih po Plutarhu) i Janko i Milica ili osloboda Kruševca (njegova izvorna drama). Koristio je pseudonim – Jedan Kruševljanin.
Beležimo da je Živko A. Šokorac objavio jedan svoj rad u studentskom časopisu „Pobratimstvo”, pod naslovom: „O ženskinjama, činovničkoj gordosti i sirotinji raji“, gde se predstavio kao sledbenik ideja Svetozara Markovića.
Prevodio je sa nemačkog i ruskog. Preveo je sa nemačkog knjigu dr Franca Libera O građanskoj slobodi (Beograd, 1870), a sa ruskog jednu pripovetku I. S. Turgenjeva. Sa Mihailom B. Vujićem preveo je pozorišnu dramu Razbojnici Fridriha Šilera, koja je u Srpskom narodnom pozorištu izvođena 1870, 1872, 1886, 1905, 1910. i 1921. godine.
Objavljena dela: Otmica ili osloboda Kruševca : dramska pesma u tri dela (pod pseudonimom – Jedan Kruševljanin), Beograd, 1868; Studije iz vinogradarstva, 1875; Beleška o poznavanju i upotrebi zemljodelskih sprava : Izveštaj Društva za poljsku privredu i zemljodelsko-tehničke studije pod jesen 1879., Beograd, 1880; Filoksera i rad protivu nje : iz domaćih i stranih izvora kao i sopstvenih promatranja vinograda, Beograd, 1886; Izveštaj o radovima oko pronalaženja i suzbijanja filokserne zaraze : u Srbiji od 1877. do 1885. godine, Beograd, 1887.
Živko A. Šokorac je umro 27. juna 1918. godine u Beogradu.
Njegov sin, Dragutin Ž. Šokorac (1880-1942), bio je artiljerijsko-tehnički brigadni đeneral (od 1937).
KNJIŽEVNO DELO I FOTOGRAFIJE
