ADŽIĆ Sreten (1856-1933), učitelj, profesor, začetnik praktične pedagogije u Srbiji i pčelar.
Rođen je 15. oktobra 1856. godine u Maloj Sugubini od oca Miluna Mačužića, učitelja i paroha crkve poljanske, i majke Save, ćerke sveštenika vrnjačkog Hadži-Jeftimija Popovića. Pošto mu roditelji rano umiru, starateljstvo nad Sretenom preuzima njegov deda po majci, Hadži-Jeftimije, i upisuje ga u osnovnu školu u Trsteniku (1864-1868) pod prezimenom Adžić (Hadži). Nižu gimnaziju uči u Kragujevcu, a potom 1873. godine završava I razred Bogoslovije u Beogradu. Vraća se u Kragujevac i upisuje Učiteljsku školu, a nakon završenog I razreda radi kao (privremeni) učitelj u Kučevu i Zviždu do 1877. godine. Nastavlja školovanje i završava Učiteljsku školu 1880. godine u Beogradu. Od 1880. do 1882. godine je učitelj u Trsteniku, sve do odlaska u Beč gde, kao državni pitomac, studira pedagogiju na Filozofskom fakultetu. U Beču provodi tri i po godine, zatim 1886. godine odlazi u Lajpcig gde nastavlja filozofsko-pedagoške studije. U ovom periodu se upoznaje sa vaspitnom idejom o „ručnom radu“ kao nastavnom predmetu iz čega će kasnije proizići njegova knjiga Ručni rad u muškoj školi.
Po povratku u Srbiju 1889. godine postavljen je za predavača u niškoj Učiteljskoj školi i beogradskoj Višoj ženskoj školi. Zvanje profesora dobija 1895. godine i prelazi da predaje u Učiteljskoj školi u Aleksincu.
Za upravitelja Muške učiteljske škole u Jagodini postavljen je 1896. godine i na tom položaju ostaje do 1920. godine.
Ova škola je najveće Adžićevo delo. Ona će postati uzorna i opitna škola svim ondašnjim učiteljskim školama u Srbiji. Uz školu Adžić je osnovao i prvi internat u Srbiji namenjen siromašnom sloju đaka. Njegovom zaslugom je u nastavni program uveden predmet Školski rad u okviru koga se teorijski izučavala metodika svih nastavnih predmeta, ali i izvodila praktična nastava u osnovnoj školi. U školi su osnovane: pevačka družina, orkestar, đačka družina „Uzdanica“, bogata knjižnica i čitaonica. Školsko imanje, koje se prostiralo na 10,5 hektara, smatrano je za jedno od najuglednijih u Srbiji. U dvorištu škole Adžić je zasadio ukrasni vrt, tada jedinstven na čitavom Balkanu – prava Botanička bašta. Zasađeno je raznovrsno bilje: „srpska omorika“ s Rastišta, „bukva zlatija“ sa Vlasine, „kedar livanski“, „mamut“, najveće drvo na svetu, „sibirska pavlovnija“, „japanska sofora“, „kineski ginko“, „srebrenka“ sa Kolorada, „trava pampas“ iz Argentine, „afrička tamarika“ i mnogo drugih vrsta. U ovom vrtu Adžić je uredio pet Poljskih učionica za obavljanje nastave u prirodi i zelenilu i formirao je ugledni pčelinjak. (Sreten Adžić je i ranije, još kao mladi učitelj u Trsteniku, formirao manji ukrasni vrt i pčelinjak iza škole i pored Zapadne Morave, koji, nažalost, ni u delovima nije sačuvan.)
O učiteljskom parku u Jagodini su se pričale priče po čitavoj tadašnjoj Srbiji i šire. Tako je i kralj Petar I Karađorđević, početkom juna 1915. godine, odlučio da poseti ovaj jedinstveni školski vrt. Kasnije, pod rukovodstvom Adžića i pod njegovim nadzorom, niklo je velelepno kraljevsko imanje na Oplencu.
Adžić je postavljen za prosvetnog inspektora u Subotici 1920. godine, a od 1921. godine redovni je profesor Više pedagoške škole u Beogradu. Postavljen je za upravitelja I klase Učiteljske škole u Vršcu 1923. godine do penzionisanja 1924. godine.
Sreten Adžić je za svoj rad i uspehe, između ostalog, odlikovan i „Ordenima Svetog Save“ (V reda 1898, IV reda 1903 i III reda 1907) kao i Krstom milosrđa.
Bio je plodan pisac – piše pedagoške rasprave, ali i besede, filozofske rasprave, beleži misli i aforizme. Objavio je 22 zasebna izdanja i 88 članaka i rasprava. Iza njega je ostao veći broj neobjavljenih radova koji se nalaze u manastiru Vraćevšnica. Tekstove objavljuje u: „Učitelju“ (1882, 1887-1898, 1929), „Otadžbini“ (1887-1889), „Slobodi“ (1890, 1892, 1912-1913), „Bosanskoj vili“ (1891, 1893, 1908, 1910), „Novom vaspitaču“ (1891-1894), „Delu“ (1895-1898, 1902-1903, 1905-1906, 1908, 1912, 1914) „Težaku“ (1898-1899, 1908, 1911-1914, 1924-1925, 1927-1932), „Pčelaru“ (1924, 1928) i u mnogim drugim publikacijama.
Objavio je knjige: Ručni rad u muškoj školi, 1886; Osnovno vaspitanje. Deo 1, Telesno vaspitanje, Niš, 1892; Uvod u nauku o vaspitanju, Jagodina, 1892; Učiteljeve zabeleške: niz primera iz vaspitačkoga rada, Niš, 1894; Drugo izdanje, dopunjeno i nešto prerađeno, Beograd, 1924; Vaspitačeve zabeleške, Beograd, 1909; Kroz vasionu, Jagodina, 1910; Poljske učionice, Beograd, 1924; Medonosno šiblje i drveće, Beograd, 1924; Lekovite biljke u Jugoslaviji, Beograd, 1930.
Knjige o Sretenu Adžiću: Spomenica – Sreten M. Adžić, priredio Milovan Ristić, direktor Učiteljske škole u Jagodini, Jagodina, 1939; Velizar Nedović, Pedagoški ogledi Sretena Adžića, Jagodina, 1998; Oliver Đorđević, Sreten Adžić i njegova porodica, Manastir Vraćevšnica, 2001; Oliver Đorđević, Život i delo Sretena M. Adžića, Zbornik radova povodom 150 godina od rođenja, Jagodina, 2006; Oliver Đorđević, Blagodelanje Sretena i Nadežde Adžić u Trsteniku, u: „Jefimija“ 16, Trstenik, 2006, str. 91-129; Jasna Lj. Parlić-Božović, Pedagoško učenje i prosvetni rad Sretena Adžića, Kosovska Mitrovica, 2007.
Sreten Adžić se oženio 1896. godine Milevom, ćerkom Janićija Popovića, profesora beogradske Bogoslovije. Imali su dvoje dece: sina Milovana, rođenog 1897. i ćerku Nadeždu, rođenu 1900. godine. Sin Milovan je pohađao Učiteljsku školu u Jagodini i učestvovao u Prvom svetskom ratu. Nestao je u bespućima Albanije 1915. godine.
Ćerka, Nadežda-Nada, završavala je visoke škole kod nas i u inostranstvu, ali je svoj život posvetila veri i crkvi. Kao monahinja, uoči Drugog svetskog rata i uz blagoslov vladike žičkog Nikolaja, osnovala je Sirotište za decu na mestu današnjeg Parohijskog doma hrama Svete Trojice u Trsteniku. Kasnije, monahinja Ana prelazi u manastir Vraćevšnicu posvećen Svetom Georgiju, gde je igumanija sve do upokojenja 1975. godine.
Sreten Adžić je umro 9. decembra 1933. godine u Beogradu gde je i sahranjen na Novom groblju. Međutim, 1973. godine, mati Ana, ćerka Sretenova, očeve i majčine posmrtne ostatke prenosi na groblje u svoj manastir, Vraćevšnicu.
U Trsteniku ime Sretena Adžića nosi jedna ulica i Društvo pčelara.